Katarzyna Majgier

Napisałam tę książkę w 2005 roku, trochę dla zabawy, bo nie sądziłam, że naprawdę zostanie wydana. Wróciłam do niej po latach, zachęcona przez Anię Garbal z Wydawnictwa Nasza Księgarnia, której zawdzięczam też znajdujący się w książce przepis na tiramisu.

O "Stuletniej Gospodzie" Katarzyny Majgier można napisać dużo, ale na pewno nie określiłabym jej mianem lekkiego czytadła! Fakt - czyta się lekko, ale tylko i wyłącznie dzięki umiejętnościom autorki, bo temat książki wcale lekki nie jest.
"Stuletnia Gospoda" to słodko-gorzka opowieść o poszukiwaniu własnej drogi. Słodka, bo okraszona smakowitymi przepisami. Słodka, bo świetnie się bawiłam czytając tę książkę - autorka ma błyskotliwe, trochę czarne poczucie humoru ("Pia nigdy nie bawiła się dobrze i była z tego dumna" -uwaga,cytuję z pamięci).
Gorzka, bo opowiada również o tym, że czasem pstryczek w ucho od najbliższej osoby boli bardziej, niż policzek od nieznajomego. Bo traktuje o sile stereotypów w społeczeństwie i ciężkiej próbie odcięcia się od nich i pójścia własną drogą. I wreszcie - bo to gorzka satyra na polską ciemnotę przed i po peerelowskich czasów, gorzka tym bardziej, kiedy uświadomimy sobie, że w dzisiejszych czasach nadal są ludzie z takiej samej gliny.
Nie dajcie się zwieść pozorom - "Stuletnia Gospoda" nie jest fabularyzowaną książką kucharską - to głęboka, szczera do bólu opowieść o heroicznej walce o siebie samego. Mimo dość ciężkiego tematu, Katarzyna Majgier serwuje go nam z gracją najlepszego szefa kuchni i zamiast słodko-gorzkiego kleiku otrzymujemy słodko-kwaśne dzieło sztuki. Czyta się świetnie, bo książka jest po prostu genialna! Polecam najmocniej!


Stuletnia gospoda to przyjemna lektura, obyczajówka, która wykracza poza ramy gatunku i z pewnością spodoba się wielu odbiorcom. Spędziłam przy tej powieści kilka godzin i uważam, że warto byłoby poświęcić jej nawet i więcej czasu, aby jeszcze bardziej wczytać się w losy ludzi prowadzących tytułową karczmę. I pamiętajcie, żeby koniecznie wypróbować któryś z przepisów znajdujących się w tej książce!

Nie przepadam za romansami i obyczajówkami, jakich teraz pełno, ale ta książka absolutnie do takich nie należy. Przede wszystkim - nie jest przewidywalna! Katarzyna Majgier umie zaskakiwać. Poza tym tworzy niezwykłe postacie - z charakterami i osobowościami. (...) Dodatkowym plusem są dla mnie "nieoczywistości" i wątki fantastyczne, trochę realizmu magicznego, jaki się pojawia. Chodzi mi głównie o postać wujka Lucka, którego bardzo polubiłam. Podoba mi się też historia z Łukaszem i jego chęcią trafienia po śmierci na Księżyc.

Język jakim napisana jest ta książka też mi się spodobał. Wiele zdań wprost nadaje się na cytaty. Są mądre i inteligentnie sformułowane. Coraz bardziej podoba mi się pisanie Katarzyny Majgier. Pisze książki dla różnych grup wiekowych, a wszystkie są niebanalne, ciekawie napisane. Ma swój styl. Ta książka pewnie nie spodoba się czytelniczkom "harlekinów" i prostych romansideł, ale takim, którzy łatwo się nudzą takimi treściami i poszukują czegoś więcej - polecam!

Arnika